Jolanta Wagner jako Halka, photo: Ireneusz Sanger,www.radiopik.pl
"Halka" - przedstawienie Opery Nova w ramach XX Bydgoskiego Festiwalu Operowego.
OBSADA:
Stolnik: Leszek Skrla,
Halka : Jolanta Wagner,
Zofia : Darina Gapicz,
Jontek: Tadeusz Szlenkier,
Janusz: Łukasz Goliński,
Dziemba: Jacek Greszta,
Góral/Dudziarz:Szymon Rona,Goście: Paweł Krasulak,Maciej Musiał, Sławomir Naborczyk, Szymon Rona
Realizatorzy:
Kierownictwo muzyczne - Piotr Wajrak
Reżyseria - Natalia Babińska
Scenografia - Diana Marszałek, Julia Skrzynecka
Kostiumy - Paulina Czernek - Banecka
Choreografia - Iwona Pasińska
Przygotowanie chóru - Henryk Wierzchoń
Projekcje multimedialne - Ewa Krasucka
Reżyseria świateł - Maciej Igielski
Myślę,
że „Halka” to nieproste zadanie dla reżysera i wykonawców. Jak
zainteresować widza dziewiętnastowieczną historią uwiedzionej i
porzuconej dziewczyny? Zastanawiałam się jak tym razem zostanie pokazana
nam - publiczności, która wypełniła w niedzielę salę Opera Nova w
Bydgoszczy więcej niż w stu procentach – wiele młodych, ale i starszych
osób siedziało na schodach w przejściach, wyczuwało się to wspólne
OCZEKIWANIE. Publiczność nie była obojętna, żywo reagowała na to, co
działo się na scenie – artystom udało się wzbudzić nasze emocje i to
jest dla mnie miarą sukcesu tego przedstawienia.
To był przede wszystkim wieczór Jolanty Wagner – Halki i Tadeusza Szlenkiera – Jontka.
Reżyser przedstawienia - Natalia Babińska uczyniła z „Halki” dramat
egzystencjalny przede wszystkim – na pierwszym miejscu postawiła
traumatyczne przeżycia kobiety, która została zdradzona, straciła
dziecko. Niedotrzymane obietnice, złamane słowo, zawiedzione uczucia,
utrata bliskich osób i pęknięte z tego powodu serce to się działo kiedyś
i ciągle się zdarza a przyczyną nie muszą być różnice w statusie
majątkowym…Nie słyszałam wcześniej Jolanty Wagner – pierwsze
wrażenie - to młody, świeży głos. Szczególnie podobał mi się w średnim
rejestrze. Pięknie, prosto zaśpiewała arię „ Gdyby rannym słonkiem”,
doskonałe były w jej wykonaniu ostatnie sceny opery. Jej Halka jest
zdesperowana, przepełniona bólem po zmarłym dziecku. Pojawia się ono
kilka razy w ciągu spektaklu jako wizja –duch, ubrane w strój podobny do
Januszowego i dzięki temu wiemy, co dręczy Halkę. Jej tragedia stała
się także dramatem związanego z nią mocno Jontka.
Jontek to kolejna bardzo dobra rola Tadeusza Szlenkiera
– męski, przystojny i świetnie zaśpiewany od pierwszej do ostatniej
nuty pozytywny bohater. "I ty mu wierzysz", "Szumią jodły na gór
szczycie" wykonał bez zbędnego patosu, ale z sercem, przejmująco.
Niektóre kobiety gustują w draniach, ale ja należę do tych, które
bardziej cenią tych co potrafią być przy kochanej osobie w najgorszych
momentach życia, wspierać ją w chorobie, w depresji – to prawdziwe
męstwo. Znam kilku takich Jontków i bardzo mi imponują; oby było ich jak
najwięcej...
Photo: Opera Nova
Najcenniejsze
momenty w tym przedstawieniu były dla mnie wtedy, kiedy Halka, Jontek
zostawali na scenie sami i śpiewali o tym, do czego tęsknili, co ich
bolało – tak jak w finale, który reżyserka zmieniła. Halka na wpół
obłąkana z rozpaczy słysząc pieśń z kościoła cofa się przed zemstą,
przebacza Januszowi po chrześcijańsku i nie popełnia samobójstwa, lecz
wyczerpana cierpieniem umiera. Widzimy jej duszę, która uwalnia się z
ciała i idzie do Nieba. To zakończenie, pojawiające się dzieci -
duszyczki sprawia, że „Halka” staje się podobna do dramatu
romantycznego takiego jak Mickiewiczowskie „Dziady”. Jestem za taką,
niepostmodernistyczną, nie pozbawioną odniesień metafizycznych
interpretacją tego utworu.
Druga część „Halki” (3., 4. akt)
podobała mi się bardzo. Świetne były układy choreograficzne w 3. akcie,
pięknie i poruszająco brzmiał chór Opera Nova pod dyrekcją Henryka
Wierzchonia. W pierwszej trzeba było pokazać pełen blichtru, błyszczący
„przegadany” świat dworski, „wyższych sfer” w kontraście do
monochromatycznego, biednego świata Halki i Jontka, jednak wokalnie
Dziemba, Stolnik, Zosia, Janusz nie zrobili na mnie aż tak pozytywnego
wrażenia jak Halka i Jontek i może dlatego skróciłabym nawet niektóre
sceny z tej części, aby bardziej skupić się na relacjach między głównymi
bohaterami.
Gratulacje należą się Piotrowi Wajrakowi, który doskonale poprowadził orkiestrę Opery Nova.
Wracając
do domu dyskutowaliśmy jeszcze poszczególne sceny i zakończenie -
bydgoska "Halka" zdecydowanie do wysłuchania, obejrzenia i przemyślenia!
