Rusałka - 25.2.2017 - MET in HD

 Photo: MET

Tak dziwnie się złożyło, że w czasie weekendu oglądałam dwa przedstawienia o "stawaniu się człowiekiem" - oba dosyć gorzkie i oba bardzo piękne: "Pinokia" w Gdańsku i "Rusałkę" z MET. Mary Zimmerman prosto, efektownie i efektywnie opowiedziała historię "Rusałki". Lubię jej inscenizacje, a zwłaszcza Lucię di Lammermoore. Ma moim zdaniem "dobrą rękę" do opery, potrafi wydobyć z fabuły to, co istotne i nie ucieka w publicystykę. Już naprawdę dosyć trudno mnie zaskoczyć, ale kiedy odsłoniła się kurtyna w ostatnim akcie, pomyślałam: " Ale inteligentna kobieta z tej MZ", bo publiczność podobnie jak Rusałka przeżywa moment deziluzji. Odsłonił się dla mnie sens "cytatów" scenograficznych; od początku wiele scen nasuwało mi na myśl oglądane wcześniej spektakle. W pierwszym akcie Zimmerman nawiązywała do inscenizacji Schenka, którą pamiętamy z poprzedniej transmisji - ogromne, trochę kiczowate drzewo na środku sceny, na którym Rusałka śpiewa arię "Měsíčku na nebo hlubokém", nimfy w zielonych kostiumach, zwierzęta, które usługują Jezibabie to dziecinny, naiwny świat młodej dziewczyny. Potem, gdy po "operacji" pojawia się jak strzyga w południe z groźnie ubrudzonymi ustami (krew?), widzimy ją w symbolicznej przestrzeni w stylu Deckera albo Carsena. 

 Photo: MET

Czerwono - zielony akt trzeci na zamku Księcia znowu jest dla mnie aluzją do Schenka. Koniec to dekonstrukcja scenografii, która jest nie tylko w strzępach, brudna,  ale jakby wywrócona na drugą stronę, pokazuje "szwy", taka jaką mamy w większości inscenizacji obecnie oglądanych na scenie. Odczytuję to w ten sposób, że Zimmermann zaprezentowała nam w skrócie ewolucję przestrzeni scenicznej i obrazu świata na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Jezibaba, śpiewa, że ten dopiero stał się naprawdę człowiekiem, kto unurzał ręce w krwi i ten pogląd zdaje się podzielać większość reżyserów. Tak jak Jezibaba starają się wciąż udowadniać, że jesteśmy naiwni wierząc w dobroć i szczęśliwe zakończenie naszych historii, bo człowiek jest zły, niezdolny do pozytywnych uczuć. Jednak Rusałka takiemu przekonaniu nie chce się poddać i ludzka staje się przez cierpienie i przebaczenie. Nie sentymentalnie to jest ukazane, a wzruszająco.  Bo też bardzo utalentowani artyści spotkali się na scenie i było to przedstawienie i zagrane i zaśpiewane wspaniale. Najlepsze dla mnie w tym sezonie transmisji z MET. Przede wszystkim Kristine Opolais stworzyła kompletną kreację aktorską i wokalną. Oczami, mimiką, całym ciałem pokazywała uczucia swojej postaci. Głos jej brzmiał wyjątkowo szlachetnie, pewnie, z mocnymi, czystymi górami. Pozytywnie zaskoczył mnie Brandon Jovanovich, którego miałam okazję słyszeć pierwszy raz. Męski, ale i finezyjny Książę,  prawdziwa pokusa rusałek. Co prawda, jak wielu tenorów, brał wysokie C w finale trochę nerwowo (pewnie się nie znam, jednak wydaje mi się, że Dworzak, źle napisał ten fragment, skoro sprawia na ogół trudności śpiewakom i brzmi nienaturalnie), ale poza tym jestem nadal pod wrażeniem tego wykonania. Para głównych bohaterów w końcowych scenach była po prostu rewelacyjna - namiętna, czuła, prawdziwa w emocjach...

Jamie Barton z pewnością przejdzie do historii jako jedna z najlepszych Jezibab. Głos o wspaniałej barwie, mocy, perfekcyjna technicznie i do tego co ona wyprawiała z twarzą! Eric Owens może nie dorównywał swojej koleżance aktorsko, jednak stworzył ładną, ojcowską postać Wodnika i podobało nam się jego śpiewanie, bo dysponuje basem głębokim, "dębowym", zapada w pamięć. Katarina Dalayman natomiast jako Księżna wniosła do roli czegoś indywidualnego, wyróżniającego ją.

Śpieszę także donieść z radością, że polonez  w trzecim akcie nie nudził i nie straszył. Choreografia odzwierciedlała niechęć i pogardę, jaką towarzystwo na zamku miało do dziewczyny znikąd. Może oglądali "Trędowatą" Hoffmana? Kto wie ...

Rusalka: Kristine Opolais
Prince: Brandon Jovanovich
Princess: Katarina Dalayman
Jezibaba: Jamie Barton
Gnome: Eric Owens
Kitchen Boy: Daniela Mack
Gamekeeper: Alan Opie
First Sprite: Hyesang Park
Second Sprite: Megan Marino
Third Sprite: Cassandra Zoé Velasco
Hunter: Anthony Clark Evans

Conductor: Mark Elder

Production: Mary Zimmerman
Set Designer: Daniel Ostling
Costume Designer: Mara Blumenfeld
Lighting Designer: .T. J. Gerckens
Choreographer: Austin McCormick

Guest on Sofa: Gabriela Harvey "La Boheme" 2015 MET

 

All photos: Gabriela Harvey

The January 2015 woes at the Metropolitan included a problem with the changing of the set after Act I in Puccini’s La Bohème on January 15th, a postponed premiere of Tchaikovsky's Iolanta and Bartok's Bluebeard's Castle, canceled because of an impending nor'easter on January 26^th, and an on stage protest of Putin's policies in Ukraine and the annexation of Crimea. The latter, while the entire company was taking its well deserved bows after Iolanta’s premiere on the 29^th.  

To be honest I wasn’t going to see “La Bohème” this time around. Unlike many, I am not a fan of Zeffirelli’s production. I find it visually too dark and irritating when Musetta’s quirky behavior (kissing a stranger) interferes with the Mimi and Rodolfo anguish (Act II). Also too crowded at the café, where the principals are often lost in the crowd. Thank goodness for Musetta and her red dress!

But how could I not go and hear Ms. Opolais live and then there was Mariusz Kwiecien (I was invited backstage on the 19^th…Thank you Berta!) ! The loss would have been mine…

I first went on the 15^th, again on the 19^th, and then there was the radio broadcast on the 24^th.

 

 

Among the soloists, without a doubt the Polish baritone Mariusz Kwiecien was the star of all three performances! Jealous,tempestuous, virile, and crazy in love when he quarrels fiercely with Musetta in acts one and two. He swaggers, threatens, and brawls. Given all that, he shows his wistful side in the third act in his duet with Rodolfo “O Mimì tu più non torni”. Vocally he was “on top of his game.”  As Marcello, he wasn’t just good, he was phenomenal! Glad to hear he is not about to give up the role. (I look forward to hearing him again on March 7^th, in a concert version of Karol Szymanowski’s ‘King Roger” with The Boston Symphony Orchestra, where Ms. Opolaise’s husband Andris Nelsons  is the Music Director.)

Kristine Opolais returned as Mimi in “La Bohème.” This after her April 2014 performance, when Opolais made history at the Metropolitan Opera, making two role debuts within 18 hours. She gave a scheduled performance in “Madama Butterfly,” only to step in for a matinee performance of “La Bohème” the next day. The other wrinkle…. the performance was the HD cinema broadcast heard around the world. Opolais impressed listeners the world over, her performance earning critical acclaim.

On the first night, some of her singing was quivering and colorless, coming through as lifeless, spiritless. Then again, as Ms. Opolais explained hers is a Mimi, who knows she is dying. She reminded me of a ghost.  I think her tendency to go sharp that evening was no doubt an effort to compete with the orchestra conductor's lack of consideration, forcing the singers to “ride” the orchestra (something I might add Mr. Borras successfully, ignored). She was wonderful in the last act, her interpretation wrenching and the chemistry between the two obvious. All laced with sadness!

Starring as her lover Rodolfo was the French tenor Jean-François Borras. Borras has a lovely voice but lacked top notes, particularly in the first act of the January 15th, performance. He recovered nicely as the night wore on. His duet with Marcello in Act III, "O Mimi, tu piu non torni,” was one of the evening’s highlights.  He grew stronger with each performance.

Latvian soprano Marina Rebeka soared as Musetta! Ms. Rebeka controlled the (too crowded) setting of the Café Momus , really shining in the familiar  “Musetta’s Waltz” ("Quando men vo" ).

Her querulous relationship with Marcello showcased outside the inn in Place d'Enfer (“Strega” he calls her…), where Mimi comes (staggering down a staircase) looking for Rodolfo, amused us throughout! We are happy to see them “make peace” at the end, knowing theirs will always be a tempestuous relationship.

Alessio Arduini (Schaunard) and David Soar (Colline) gave more than credible vocal performances often competing with the conductor's drowning some of their lines; they were charming during their antics both in their studio-attic and at the Cafe Momus.

These comments apply largely to the performance of January 15^th. The long unintended intermission and the additional intermission time impacted much of the mood of the evening, and no doubt the singers performance. It was a long evening. Things were much better the second time around. Mariusz Kwiecien continued to “wow”, as did Ms. Rebeka.  Mr. Borras and Ms. Opolais were good together, making us weep every time…of the three performances I think the broadcast was the best. You be the judge….

The Metropolitan Opera’s production of “La Bohème”

January 2015

Cast

Conductor: Riccardo Frizza

Mimi: Kristine Opolais

Musetta: Marina Rebeka

Rodolfo: Jean-François Borras

Marcello: Mariusz Kwiecien

Schaunard: Alessio Arduini

Colline: David Soar

Benoit/Alcindoro: John Del Carlo

Production Team

Production: Franco Zeffirelli

Set Designer: Franco Zeffirelli

Costume Designer: Peter J. Hall

Lighting Designer: Gil Wechsler

Tchaikovsky's Iolanta and Bartok's Bluebeard's Castle soon…..