Photo: MET
Kocham pieśni Richarda Straussa; opery podziwiam, ale smucą mnie bardzo, dlatego przyznam się, odkładałam pisanie o transmisji "Kawalera srebrnej róży".
Muzyka jest niezwykła, piękna, obsada fantastyczna, nie można marzyć o lepszej. Złote konfetti sypało się z góry na żegnająca się z rolą Marszałkowej Renee Fleming a płatki róż powinny obsypać także Elinę Garancę, która ostatni raz była Octavianem. Trudno opowiedzieć jak wspaniale śpiewała; za aktorstwo mogłaby dostać Oscara. Podobnie zresztą jak austriacki bas Günther Groissböck i odpychający i śmieszny zarazem z obłędnymi niskimi nutami. Nie było zresztą słabych ogniw w zespole: świetna była i Zofia (Erin Morley), jej ojciec Markus Brück i tak można byłoby wymieniać po kolei wszystkie postacie. Może to dziwne, ale przedstawienie Carsena przypominało mi klimatem "Ziemię obiecaną" Wajdy. Wnętrza jakby rzecz działa się w Pałacu Izraela Poznańskiego w Łodzi. Bogactwo na pokaz no i podobnie jak u Reymonta dosyć naturalistyczne studium egoizmu w różnych postaciach. Jasne, oburzenie budzi chamski łowca posagów Ochs, pusty dorobkiewicz Feninal bez serca dla córki, ale Marszałkowa biorąca sobie siedemnastoletnich kochanków dlaczego ma być szlachetniejsza? Rozstaje się z Octavianem, ale nie widać u niej głębokiego uczucia - mam wrażenie, że traktuje związki z młodymi mężczyznami jak krem na zmarszczki (Renee Fleming nie widziałam zresztą nigdy miotanej gwałtownymi emocjami, zawsze bardzo się kontroluje, więc może w innym wykonaniu postać nabrałaby rysów bardziej tragicznych). Wychodzi oparta na ramieniu młodego oficera - czyżby nowa kuracja?
Muzyka jest niezwykła, piękna, obsada fantastyczna, nie można marzyć o lepszej. Złote konfetti sypało się z góry na żegnająca się z rolą Marszałkowej Renee Fleming a płatki róż powinny obsypać także Elinę Garancę, która ostatni raz była Octavianem. Trudno opowiedzieć jak wspaniale śpiewała; za aktorstwo mogłaby dostać Oscara. Podobnie zresztą jak austriacki bas Günther Groissböck i odpychający i śmieszny zarazem z obłędnymi niskimi nutami. Nie było zresztą słabych ogniw w zespole: świetna była i Zofia (Erin Morley), jej ojciec Markus Brück i tak można byłoby wymieniać po kolei wszystkie postacie. Może to dziwne, ale przedstawienie Carsena przypominało mi klimatem "Ziemię obiecaną" Wajdy. Wnętrza jakby rzecz działa się w Pałacu Izraela Poznańskiego w Łodzi. Bogactwo na pokaz no i podobnie jak u Reymonta dosyć naturalistyczne studium egoizmu w różnych postaciach. Jasne, oburzenie budzi chamski łowca posagów Ochs, pusty dorobkiewicz Feninal bez serca dla córki, ale Marszałkowa biorąca sobie siedemnastoletnich kochanków dlaczego ma być szlachetniejsza? Rozstaje się z Octavianem, ale nie widać u niej głębokiego uczucia - mam wrażenie, że traktuje związki z młodymi mężczyznami jak krem na zmarszczki (Renee Fleming nie widziałam zresztą nigdy miotanej gwałtownymi emocjami, zawsze bardzo się kontroluje, więc może w innym wykonaniu postać nabrałaby rysów bardziej tragicznych). Wychodzi oparta na ramieniu młodego oficera - czyżby nowa kuracja?
Estetyczna doskonałość, pozostawiająca chłód w sercu.
Photo: MET
Octavian: Elina Garanča
Princess von Werdenber: Renée Fleming
Baron Ochs: Günther Groissböck
Sophie: Erin Morley
Faninal: Markus Brück
Annina: Helene Schneiderman
Valzacchi: Alan Oke
Italian Singer: Matthew Polenzani
Marianne: Susan Neves
Mahomet: Billy Conahan
Princess’ Major-domo: Scott Scully
Lackey: Marco Jordão
Lackey: Ross Benoliel
Lackey Daniel Clark Smith
Lackey Edward Hanlon
Orphan Maria D’Amato
Orphan Christina Thomson Anderson
Orphan Rosalie Sullivan
Milliner Anne Nonnemacher
Animal Vendor Dustin Lucas
Hairdresser Tom Watson
Notary..James Courtney
Leopold.Patrick Stoffer
Faninal’s Major-domo Mark Schowalter
Innkeeper .Tony Stevenson
Waiter..Brian Frutiger
Waiter.Bradley Garvin
Waiter.Brian Kontes
Waiter Christopher Job
Police Commissioner Scott Conner
Widow Sidney Fortner
Doctor Frank Colardo
Princess von Werdenber: Renée Fleming
Baron Ochs: Günther Groissböck
Sophie: Erin Morley
Faninal: Markus Brück
Annina: Helene Schneiderman
Valzacchi: Alan Oke
Italian Singer: Matthew Polenzani
Marianne: Susan Neves
Mahomet: Billy Conahan
Princess’ Major-domo: Scott Scully
Lackey: Marco Jordão
Lackey: Ross Benoliel
Lackey Daniel Clark Smith
Lackey Edward Hanlon
Orphan Maria D’Amato
Orphan Christina Thomson Anderson
Orphan Rosalie Sullivan
Milliner Anne Nonnemacher
Animal Vendor Dustin Lucas
Hairdresser Tom Watson
Notary..James Courtney
Leopold.Patrick Stoffer
Faninal’s Major-domo Mark Schowalter
Innkeeper .Tony Stevenson
Waiter..Brian Frutiger
Waiter.Bradley Garvin
Waiter.Brian Kontes
Waiter Christopher Job
Police Commissioner Scott Conner
Widow Sidney Fortner
Doctor Frank Colardo
Dyrygent Sebastian Weigle
Reżyser Robert Carsen
Scenografia Paul Steinberg
Kostiumy Brigitte Reiffenstuel
Reżyseria światła .Robert Carsen / Peter Van Praet
Choreografia Philippe Giraudeau
Scenografia Paul Steinberg
Kostiumy Brigitte Reiffenstuel
Reżyseria światła .Robert Carsen / Peter Van Praet
Choreografia Philippe Giraudeau
No ja nie mogę jakoś "komedii" Straussa przerobić. Nie kupuję konwencji, klimatu, zachwytu swoistym blichtrem. Salome, Elektrę mogę bez końca, Kobieta bez cienia fascynuje mnie muzycznie, Helena Egipska nawet. Ale te Arabelle, Kawalerowie z różą, Ariadny, Cappriccia? Jak to ugryźć? Niech ktoś pomoże!
OdpowiedzUsuń;) Pozdrowienia :)
Cieszę się, że nie jestem sama z tym problemem :)
Usuń