Tak emocjonalnie intensywne było to przedstawienie, że nie czuło się upływu czasu. Historia Normy, Polliona, Adalgisy została bardzo "współcześnie", a rozumiem przez to, że niekoturnowo opowiedziana przez wspaniałych aktorów - śpiewaków. Pewne niedoskonałości wykonań są, moim zdaniem, nieistotne, ponieważ najważniejszy był osiągnięty efekt - starożytni Grecy powiedzieliby pewnie, że doświadczyliśmy katharsis.
Photo: MET
Początki były trudne - słychać było napięcie u Sandry Radvanovsky i Josepha Calleji, ale w miarę upływu czasu ich głosy i gra nabrały pewności. "Casta diva" nie wywołała co prawda takiego dreszczu, wzruszenia, jak wtedy kiedy słucham Marii Callas, ale to co wydarzyło się w ciągu całego spektaklu sprawia, że nie wyobrażam już sobie innej, bardziej ludzkiej, prawdziwej Normy jak Sondra Radvanovsky. Podobnie innego Pollione jak Joseph Calleja - lubię jego "śródziemnomorską" barwę głosu, dużo testosteronu dał postaci, tak mógł wyglądać i brzmieć rzymski dowódca w Galii. Nie jestem znawczynią, ale myślę, że debiut Joyce DiDonato w roli Adalgisy był niezwykle udany, bardzo mi się podobała. A najlepiej i najwięcej się działo, gdy śpiewali razem - duety, tercety tych trojga były stratosferyczne po prostu. Pięknie swoją obecność zaznaczyła także Michaelle Bradley obdarzona przykuwającą uwagę twarzą i głosem o dużej urodzie.
Pierwszy akt tonął w mroku i leśna scenografia była raczej mizerna, za to od drugiego aktu, umiejscowionego w wiklinowym domostwie Normy, wszystko zaczęło nabierać właściwej formy. Niczego nam już nie brakowało, zanurzyliśmy się zupełnie w muzyce i dramacie. Nie analizowaliśmy, przeżywaliśmy.
Ciekawie zinterpretowała przedstawienie moja przyjaciółka I., z którą byłyśmy na transmisji. Najpierw stwierdziła, że trzy lata temu obraziłaby się na mnie, że ją na nie zabrałam, bo zbyt osobiście by je odebrała i pewnie wyszłaby w trakcie. Potem dodała, że wie dlaczego ta opera nazywa się "Norma" - bo to co przydarzyło się głównej bohaterce ze strony Polliona to niestety norma ... Łaska Pańska nabiera dystansu.
Photo: MET
NORMA
Vincenzo Bellini
Norma: Sondra Radvanovsky
Pollione: Joseph Calleja
Adalgisa: Joyce DiDonato
Oroveso: Matthew Rose
Clotilde: Michelle Bradley
Flavio: Adam Diegel
nens: .Christopher Reynolds /John Reynolds
Dyrygent: Carlo Rizzi
Reżyseria: David McVicar
Scenografia: Robert Jones
Reżyseria światła: Paule Constable
